ازادی

وقتی صدای ترس

خاموش شد  گلوی هوا

و ارتعاشی دوید در زبان

که حنجره به صفتهایش بد گمان شد

تا اینکه یک شب از خم طاقی

صدایت لرزید و ریخت در ته ظلمت

و گنبد سکوت در معرق درد بر امد

نزدیک شو اگر چه نگاهت ممنوع است

نزدیک شو اگر چه حضورت ممنوع است

گلوله ای را به یاد ندارخ که به نیت پوست نازک ازادی

شلیک شده باشد و سرانجام به قصد شقیقه دژخیم کمانه نکرده باشد

چاقویی را به یاد ندارم که برای گلوی خوش اواز عشق

از غلاف بیرون زده باشد و اخر دسته خود را نبریده باشد

حالا هر چه میخواهید شلیک کنید و هر چه میخواهید چاقو بزنید

اه اگر ازادی

سرودی میخواند کوچک

همچون گلوگاه پرنده ای

هیچ کجا دیواری فرو ریخته بر جای نمیماند

هی چاقوی کند کهنسال

زیر باران اینهمه پر

رد گلوی چند پرنده را پنهان خواهی کرد

تو که تا ابد نمیمانی تمام کبوتران اینهمه پاییز را

دست اموز دانه و دلهره کنی.